Carina Bartsch "Lato koloru wiśni"

autor: Carina Bartsch
tytuł: Lato koloru wiśni
ilość stron: 496
wydawnictwo: Media Rodzina

Emely, studentka literaturoznawstwa na jednej z berlińskich uczelni, prowadzi spokojne, akademickie życie. Jedyne czego jej brakuje, to Alex - najlepsza przyjaciółka, która została w ich rodzinnym mieście. Dlatego jest bardzo szczęśliwa, kiedy okazuje się, że jej szalona rówieśniczka zamierza przeprowadzić się do Berlina. Nie wie jednak, że Alex zamieszka u swojego starszego brata Elyasa, z którym Emely łączy nieciekawa przeszłość. W międzyczasie zaczyna również dostawać maile od tajemniczego chłopaka, który podpisuje się imieniem Luca. Z czasem okazuje się, że mają bardzo wiele wspólnego...

Do Lata koloru wiśni podchodziłam dosyć sceptycznie. Nie wiedziałam, czy powinnam spodziewać się czegoś więcej po książce, która już samym zarysem fabuły sprawiała wrażenie przewidywalnej. Jednak te wszystkie pozytywne opinie, jakie wcześniej o niej czytałam, przeważyły szalę niepewności i postanowiłam zagłębić się w powieść Cariny Bartsch. Chyba zgodzicie się ze mną, że większość z nas lubi niespodzianki, oczywiście te pozytywne. Ta książka, choć często wywoływała we mnie sprzeczne uczucia, była dla mnie właśnie takim miłym zaskoczeniem. A zaczęło się dość niepozornie.

"-Wiesz co? Gdyby w słowniku były obrazki, obok słowa "dupek" znajdowałoby się twoje zdjęcie.
-Wow- zaśmiał się- Można by pomyśleć, że mnie nie cierpisz.
-Mogę tylko zasugerować, byś zaufał swojej intuicji."

Nie byłoby to prawdą, gdybym powiedziała, że Lato koloru wiśni w jakiś sposób wyróżnia się spośród innych książek należących do tego gatunku. Przystojny, arogancki chłopak? Jest. Szalona przyjaciółka, która średnio co tydzień zakochuje się w innym chłopaku? Również obecna. I oczywiście najważniejsze - główna bohaterka, która w wielu momentach sama nie wie czego tak naprawdę chce. Dlaczego więc ta historia pochłonęła mnie bardziej, niż mogłoby mi się wydawać? Chyba sama nie jestem w stanie całkowicie tego wytłumaczyć. Na pewno było coś chwytliwego w stylu autorki  Z jednej strony prosty i łatwy w odbiorze, ale z drugiej niezbyt banalny. Zajmujące - myślę, że takim słowem mogłabym określić pióro Bartsch.

Często jest tak, że kiedy trafiamy na książkę z dosyć przewidywalną fabułą, nasze zaciekawienie może być znikome. Tak dużo razy czytaliśmy coś podobnego, że potrafimy przewidzieć co wydarzy się na kolejnych stronach. W tej kwestii, Lato koloru wiśni okazało się być unikatowym przypadkiem. Mimo, że ja wiedziałam dokąd zmierza ta historia - ba! nawet nie trudno było domyślić się, kim tak naprawdę jest tajemniczy nadawca wiadomości mailowych - to nie będzie to przesada kiedy powiem, że byłam nią wręcz zafascynowana. Z ogromną ciekawością śledziłam każdą kolejną stronę, chłonęłam każde słowo jakie przekazywała mi autorka i ani na moment nie chciałam odrywać się od lektury. Po cichu trzymałam kciuki za dwójkę głównych bohaterów, mając nadzieję, że los w końcu się do nich uśmiechnie i na dobre połączy ich drogi w jedną. 

"Tak wielu ludzi na darmo szuka przez całe życie swojej drugiej połówki, brakującej części, która
 mogłaby ich dopełnić. Łatwiej jest im znaleźć igłę w stogu siana, więc w końcu zadowalają się tym,
 co dostają w zamian, i z czasem zapominają, że może istnieć coś innego, coś o wiele głębszego."

Do kreacji bohaterów, a dokładniej do głównej bohaterki, mam jednak trochę więcej zastrzeżeń. Na początku bardzo polubiłam Emely, szczególnie jej cięty język oraz zabawne teksty, które często wywoływały mój śmiech. Naprawdę już dawno nie czytałam książki, która tak bardzo by mnie rozbawiła. Wracając jednak do naszej bohaterki mogę powiedzieć, że znalazłam nawet kilka cech, które nas łączą. Obie uwielbiamy książki oraz aromatyczną, ciepłą kawę o poranku, ale niestety potrafimy być małymi niezdarami. Dlatego mniej więcej do połowy książki myślałam, że Emely może dołączyć do kanonu moich ulubionych żeńskich postaci. Sytuacja zmieniła się, kiedy zaczęłam zauważać, że jej zachowanie coraz częściej mnie irytuje. Miałam już dość jej podłego zachowania wobec Elyasa i tak jak pisałam wcześniej - chwilami chyba ona sama nie wiedziała, czego tak naprawdę chce. W tej powieści to właśnie Elyas zdobył moją bezgraniczną sympatię. Cynamonowe włosy oraz turkusowe oczy w połączeniu z nutą arogancji i sarkazmu zupełnie wystarczyło. Nie można również zaprzeczyć, że razem z Emely tworzy duet prawie idealny.

Już dawno nie miałam tak dużego mętliku w głowie, po przeczytaniu książki, bo właściwie nadal zastanawiam się, jak powinnam ją ocenić. Można rzec, że Lato koloru wiśni to powieść pełna kontrastów. Ma wiele niedociągnięć, ale jest coś w historii Emely i Elyasa, co sprawia, że nawet one się nie liczą. Potrafi wywołać ogromny wachlarz emocji, a kończy się w taki sposób, w jaki autorzy nie powinni kończyć swoich powieści, jeśli nie chcą obawiać się o spokój czytelników. Po przeczytaniu ostatniego zdania, niemalże od razu pobiegłam do biblioteki po drugą część, gdyż nie mogłam dłużej czekać. Musiałam jak najszybciej dowiedzieć się, co będzie dalej, gdzie los zaprowadzi tę dwójkę. Myślę, że Lato koloru wiśni, to idealna książka na jeden wieczór, bowiem kiedy raz się ją otworzy, nie ma już odwrotu - odłożenie jej na bok chociaż na chwilę jest po prostu niemożliwe.

ocena:

8/10 

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu - (23,9/167 cm; +4 cm)

52 książki w 2016 roku - 9/52

Czytam Young Adult