Carina Bartsch "Zima koloru turkusu"

autor: Carina Bartsch
tytuł: Zima koloru turkusu
seria: Lato koloru wiśni (tom 2)
ilość stron: 456
wydawnictwo: Media Rodzina

Wyjazd pod namioty nieoczekiwanie zmienił coś w relacji Emely i Elyasa. Dziewczyna zaczyna czuć coś, przed czym tak długo uciekała. Lecz kiedy w końcu postanawia zaufać chłopakowi o pięknych, turkusowych oczach, ten gdzieś znika. Wcześniej kontaktował się z nią codziennie, teraz nie robi tego wcale. Na szczęście Emely ma jeszcze internetowego przyjaciela, z którym dogaduje się lepiej, niż kiedykolwiek mogłaby pomyśleć. Czy ich korespondencyjna znajomość wkrótce przerodzi się w coś poważniejszego? I co z Elyasem? Dlaczego chłopak zniknął tak nagle?

Zazwyczaj za pisanie recenzji danej książki zabieram się dzień czy dwa po jej przeczytaniu. Ten czas poświęcam na poukładanie swoich myśli oraz zastanowienie się, co tak naprawdę o niej sądzę. Czekam, aż uspokoją się wszystkie emocje, aby nie pisać pod ich wpływem. Często właśnie wtedy, kiedy już opadną, kształtuje się moja pełna opinia na temat danego utworu. Jednak są takie historie, które  działają na nas tak, że tych uczuć nie można tłumić. Wręcz przeciwnie – należy o nich opowiedzieć, przelać na papier, wystukać na klawiaturze. Zima koloru turkusu, czyli druga część historii Emely i Elyasa, jest na to idealnym przykładem.

"Dopiero kiedy człowiek przeżyje piekło, może docenić piękno nieba."

Kilka dni temu podzieliłam się z Wami moją opinią na temat tomu pierwszego. Pisałam wtedy, że książka była dla mnie dużym zaskoczeniem, gdyż nie myślałam, że utwór o prostej fabule, może zrobić na mnie tak duże wrażenie. Zastanawiałam się, co jest takiego w tej historii, że śledziłam ją z tak dużą uwagą, że tak mocno przeżywałam rozterki bohaterów, jakbym sama znajdowała się w środku tych wydarzeń. Dopiero dzisiaj, po zakończeniu tej pięknej, ale jakże prostej historii, wiem, o co tak naprawdę chodzi. To właśnie te emocje, które aż wylewają się z kart powieści. Autorka nie skupiła się na tym, aby fabuła miała szybkie tempo, lecz na tym, aby zagrać na uczuciach czytelnika. Na początku pozwala nam poznać ich osobowości, znaleźć wspólne cechy, utożsamić się z nimi, a następnie funduje prawdziwą karuzelę uczuć, która nie chce się zatrzymać.

Jednak w Zimie koloru turkusu można zaobserwować małą zmianę w charakterach postaci. Sarkazm, którego wcześniej Emely używała właściwie co chwilę, nieco zaniknął. Co za tym idzie, ta część nie jest już tak bardzo przepełniona humorem, jak jej poprzedniczka. Podejrzewam jednak, że  ma to po części związek ze zmianą charakteru relacji między nią a Elyasem. Wcześniej były to ciągłe docinki, teraz zaczyna dziać się coś więcej. Jest też długi moment smutku, kiedy po prostu zatapiamy się w bezgranicznej melancholii razem z główną bohaterką i na chwilę zapominamy o tych radosnych chwilach. Natomiast Elyas w tej części odsłania przed nami zupełnie inną twarz. W Lecie koloru wiśni dostaliśmy tylko taką małą namiastkę. Teraz uświadamia nam, że za tą maską arogancji i ironii naprawdę kryje się coś więcej, że jest czułą i wrażliwą osobą.

"Życie może być bardzo krótkie. Cała nadzieja w tym, że kiedy spojrzymy wstecz, zobaczymy, że wykorzystaliśmy nasz czas sensownie dla nas samych i dla innych ludzi."

Myślę, że w tej części dostałam wszystko to, czego oczekiwałam. Bez wahania mogę powiedzieć, że zakończenie było w pełni satysfakcjonujące i, co najważniejsze, nie pozostawiło po sobie niedosytu. Autorka zwieńczyła tę historię, tak jak się spodziewałam. Zostawiła dwójkę naszych bohaterów w odpowiednim momencie, a także dała odpowiedzi na wszystkie pytania, które mogą nurtować czytelnika w czasie lektury. Nic nie zostało niewyjaśnione, dlatego po przeczytaniu ostatniego zdania tej książki i rozstaniu się z Emely i Elyasem, można z czystym sumieniem poczuć ulgę.

Zima koloru turkusu to nie tylko bardzo dobra kontynuacja historii o dwójce młodych ludzi. To coś więcej. Razem ze swoją poprzedniczką tworzą niesamowitą historię, można rzec, że wyjątkową w swojej prostocie. Z jednej strony to powieść, w której można zatopić się po długim, ciężkim dniu, gdyż nie porusza ona bardzo ciężkich kwestii. Może więc być świetną książką na to, aby przez chwilę nie myśleć o niczym i po prostu zagłębić się w tę historię. Jednak z drugiej strony nie pozostawi nas neutralnych, lecz niejednokrotnie ściśnie za serce czy uniesie kąciki ust szeroko do góry. Jeśli macie wątpliwości, czy książka z dosyć prostą fabułą może przypaść Wam do gustu, mogę Was tylko zachęcić do tego, abyście dali jej szansę. A może, tak samo jak ja, będziecie nią bardzo mile zaskoczeni?

ocena:

8/10 

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu - (27,6/167 cm; + 3,7 cm)

52 książki w 2016 roku - 10/52

Czytam Young Adult