You only live... twice | John Corey Whaley "Chłopak, który stracił głowę"

 

Lekarze nie zawsze niosą pacjentom dobrą nowinę. Każdego dnia, ludzie na całym świecie słyszą diagnozy, które sprawiają, że ich świat lega w gruzach w ułamku sekundy. Człowiek czuje, jakby znajdował się w koszmarze, z którego nikt nie może go obudzić. Niedowierzanie, płacz, ciągłe pytanie samego siebie Dlaczego właśnie ja? – takie reakcje towarzyszą mu każdego dnia, aż w końcu przychodzi moment, w którym trzeba się z tym pogodzić. Kiedy sytuacja jest tak krytyczna, że chorzy wiedząc, iż nie mają już nic do stracenia, chwytają się każdej możliwości ratunku. Ten koszmar przeżywają również ich bliscy, którzy często są bezsilni, a jedyną rzeczą, którą mogą zrobić, to po prostu wspierać tę osobę w trudnych chwilach.

Dla Travisa taka sytuacja brzmi bardzo znajomo. Chłopak miał tylko szesnaście lat, kiedy dowiedział się, że cierpi na nieuleczalną chorobę, jednak w jego przypadku pojawia się pewna opcja. Musi wybrać pomiędzy śmiercią, a przeszczepem głowy do innego, zdrowego ciała. Travis nie zastanawia się długo, mimo iż na chwilę obecną medycyna nie pozwala na tak skomplikowaną operację. Z tego powodu musi zostać wprowadzony w stan hibernacji i czekać, nie wiedząc czy kiedykolwiek znów otworzy oczy. Pięć lat później Travis budzi się ze swoją głową przyszytą do nowego, wysportowanego ciała. Zdrowy, pełen sił. Gotowy na powrót do normalności, który nie będzie tak łatwy, jak mogłoby mu się wydawać, mimo iż świat dookoła nie zmienił się tak bardzo. Rówieśnicy będący na studiach, podczas gdy on musi wrócić do liceum oraz rodzice, którzy ewidentnie coś przed nim ukrywają, będą wystarczającą przeszkodą, która nie pozwoli mu odnaleźć się w nowej rzeczywistości.

"Niektórzy ludzie mówią, że umieranie w samotności jest gorsze niż
sama śmierć. Może powinien spróbować samotności za życia."

Do przeczytania tej książki zachęcił mnie głównie opis, zwiastujący niecodzienną fabułę. Już kiedy po raz pierwszy dowiedziałam się, o czym opowiada Chłopak, który stracił głowę, byłam pewna, że ta historia wniesie ze sobą coś nowego, dotąd niespotykanego w utworach dla młodzieży. I faktycznie tak jest, tylko czy nie wyszło to aż nazbyt abstrakcyjnie? Nie chodzi tu o samą operację przeszczepu głowy, bo wiadomo, że na razie medycyna nie jest na tyle rozwinięta, aby tak skomplikowany zabieg mógł mieć miejsce. Moją uwagę zwrócił raczej fakt, że Travis już po wyjściu ze szpitala był całkowicie sprawny fizycznie i nie wymagał żadnych rehabilitacji, a gdyby nie blizna na jego szyi, na pierwszy rzut oka nikt nie domyśliłby się, że ten szesnastolatek właśnie przeszedł tak trudną operację. I choć myślę, że autor trafnie przedstawił realia samego pobytu w szpitalu oraz zmagania się z chorobą,  to pod tym względem Chłopak, który stracił głowę zdecydowanie mógłby być bardziej dopracowany.

To nie tak, że to, co stworzył John Whaley nie przypadło mi do gustu, bo całkiem dobrze bawiłam się przy tym utworze. Jednak myślałam, że historia Travisa będzie miała nieco inny wydźwięk. Że wzbudzi we mnie wiele emocji, skłoni do pewnych przemyśleń. Że bezpowrotnie zapadnie w pamięć. Tak się jednak nie stało. Teoretycznie, skomplikowana operacja przeszczepu głowy, dała podłoże ciekawej historii opowiadającej nie tylko o powrocie nastolatka do normalnego życia, ale także o innych trudnościach, z którymi mierzą się ludzie w różnym wieku. Jednak w rzeczywistości autor przedstawił dosyć pospolite problemy, które w podobnym zestawie pojawiają się w wielu innych książkach dla młodzieży. Nie wiem, może po prostu przeczytałam już zbyt wiele powieści young adult, aby ta mogła pozostawić po sobie coś więcej, niż przyjemnie spędzone popołudnie w swoim towarzystwie.

"Ludzie nie lubią stawać twarzą w twarz z czymś, czego nie rozumieją."

Na pewno plusem  tej powieści jest fakt, że autor posługuje się bardzo prostym językiem,  który na pewno bez problemów trafi do docelowej grupy odbiorców. To, w połączeniu z niezbyt dużą objętością książki sprawia, że bez żadnych przeszkód można pochłonąć ją w jedno popołudnie, tak jak było to w moim przypadku. Nie można zaprzeczyć, że zapewnia ona przednią rozrywkę i chwilowe oderwanie od rzeczywistości. Dodatkowo jest utrzymana w żartobliwym tonie, gdyż sam główny bohater to osoba bardzo pozytywna, dlatego myślę, że zwolennicy humoru nie powinni być pod tym względem zawiedzeni.

Kolejne pytanie, jakie nasunęło mi się na myśl zaraz po skończeniu książki, to czy Travis faktycznie jest postacią, którą można polubić? Owszem, na początku darzyłam go dużą sympatią, gdyż jest on naprawdę ciepłym, uprzejmym, zabawnym chłopakiem, jednak z czasem jego zachowanie stało się dla mnie nieracjonalne i lekko irytujące. W wielu sytuacjach po prostu nie potrafiłam zrozumieć jego pomysłów, a determinacja, którą bez wątpienia cechuje się główny bohater, z czasem przerodziła się wręcz w nachalność. I choć zazwyczaj mówimy, że nie można się poddawać w dążeniu do celu, to istnieją sytuacje, w których lepiej jest odpuścić, a tego Travis zdecydowanie za długo nie potrafił zrozumieć.

Chłopak, który stracił głowę to książka, która nie do końca spełniła moje oczekiwania i która ewidentnie ma w sobie niedociągnięcia, ale koniec końców spędziłam z nią całkiem przyjemne chwile. Oprócz losów głównego bohatera, opowiada także o trudnościach z akceptacją siebie czy godzeniem się z rzeczywistością oraz o radzeniu sobie z problemami rodzinnymi. Nie jest to jednak historia, z której mogłabym wynieść coś nowego, co w jakiś sposób zmieniłoby moje życie, a raczej lekkie czytadło idealne na leniwe, letnie popołudnie, które odkłada się na półkę i nie wraca do niego ponownie. 

ocena:

6/10 

autor: John Corey Whaley

tytuł: Chłopak, który stracił głowę

ilość stron: 351

wydawnictwo: Otwarte/Moondrive