Victoria Aveyard "Czerwona królowa"

autor: Victoria Aveyard
tytuł: Czerwona królowa
seria: Czerwona królowa (tom 1)
ilość stron: 488
wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Przenieśmy się wiele lat w przyszłość, do zupełnie nowej ery, gdzie społeczeństwo podzielono na dwie grupy. Czerwoni i Srebrni. Słabsi i silniejsi. Poddani i władcy. Jedną z Czerwonych jest Mare Barrow, która zbliża się do swoich osiemnastych urodzin. Nie ma pracy, a pieniądze zdobywa dzięki licznym kradzieżom. To czyni ją idealną kandydatką do poboru, ponieważ każdy Czerwony, który nie posiada zatrudnienia, jest pojmany do armii, kiedy osiąga pełnoletniość. Dziewczyna każdego dnia próbuje znaleźć pracę, która zapewniłaby jej bezpieczeństwo, lecz poszukiwania nie przynoszą skutku. Aż w końcu pewnego dnia spotyka na swojej drodze Cala i od tego momentu jej życie zupełnie się zmienia...

O Czerwonej królowej słyszała już chyba większość z nas. Nic dziwnego. Debiutancka powieść Vitorii Aveyard była, i nadal jest, zachwalana przez wielu czytelników, wywołując przy tym niemały szum. Sama przeczytałam o niej niezliczoną ilość pozytywnych opinii, przez co spodziewałam się czegoś niesamowicie porywającego, a moja ciekawość ciągle wzrastała. Czy Czerwona królowa i na mnie zrobiła tak ogromne wrażenie? Niestety, muszę przyznać, że nie do końca.

"Stwarzanie nadziei, gdy w rzeczywistości jej nie ma, to okrucieństwo. Fałszywa wiara
wywołuje rozczarowanie, ból i wściekłość, przez co niełatwe sprawy stają się
jeszcze trudniejsze."

Jak już wspomniałam, jest to debiutancka powieść autorki, co niejednokrotnie dawało się we znaki. Sięgając po książkę, miałam wielką nadzieję, że uda jej się mnie zaskoczyć, że ta historia faktycznie porwie mnie bez końca, jednak fabuła okazała się do bólu przewidywalna. Odkąd główna bohaterka poznała Cala, mogłam z dużą łatwością domyślić się, jak jej los potoczy się dalej oraz przewidzieć skutki kolejnych wydarzeń, które może i miały stanowić jakiś element zaskoczenia, ale mnie tak naprawdę nie poruszyły. Do samego końca książki czekałam na taki zwrot akcji, który nie byłby zbyt banalny i którego zupełnie bym się nie spodziewała. Niestety, wszystko potoczyło się bardzo szablonowo.

Akcja powieści toczy się w zupełnie normalnym tempie. To znaczy, nie biegnie tak szybko, że nie można nawet złapać oddechu, ale też nie jest tak, że nie dzieje się zupełnie nic. Bo dzieje się, ale jeśli czytelnikowi, tak jak mi, uda się przewidzieć bieg wydarzeń, wtedy fabuła w niektórych momentach może stać się nieco nużąca. Przyznam, że nie raz miałam ochotę odłożyć tę książkę na bok, szczególnie wtedy kiedy wyłączałam się podczas czytania, bo i takie momenty się zdarzały. Na szczęście autorka posługuje się bardzo prostym językiem, więc przynajmniej czytanie szło mi dosyć sprawnie i szybko.

"Taka jest nasza natura - powiedział Julian. - Niszczymy. To cecha charakterystyczna ludzkiego
 rodzaju. Niezależnie od koloru krwi, zawsze upadamy."

Kolejną rzeczą, która nie przypadła mi do gustu, była ogólna kreacja świata przedstawionego. Owszem, Aveyard sprawnie nakreśliła sytuację, jaka panuje w tym świecie i opisała jak wygląda życie ludzi, a kontrasty między Czerwonymi a Srebrnymi były bardzo dobrze dostrzegalne. Widzimy, że pierwsza grupa żyje w nędzy i ciągłym przerażeniu, każdego dnia zmagając się ze swoją pozycją w społeczeństwie, natomiast druga pławi się w luksusie, nie mając pojęcia o jakichkolwiek problemach, a na dodatek sprawuje bardzo okrutną władzę nad tymi słabszymi. Mimo to, zabrakło czegoś, co pozwoliłoby mi wczuć się w ten świat, przenieść się do niego i przeżywać wszystko tak, jakbym tam była.

Za każdym razem, kiedy fabuła jakiejkolwiek powieści okazuje się nie być interesująca, mam cichą nadzieję na to, że przynajmniej bohaterowie uratują sytuację, że to oni będą świetnymi towarzyszami podczas tej niezbyt zajmującej podróży. Niestety, w tym przypadku nawet postacie obróciły się przeciwko mnie. Główna bohaterka Mare - z jednej strony pyskata, a z drugiej bardzo płaczliwa, momentami naprawdę irytująca. Tak samo jak Maven, którego postać dodatkowo okazała się być równie przewidywalna, co fabuła. Jedynym bohaterem, który wywołał u mnie pozytywne odczucia był Cal i to właśnie jego zapamiętałam najlepiej.

"To, co jest dla mnie dobre, a to, czego chcę, to często dwie różne rzeczy."

Chyba nie będzie to zbyt dużym zaskoczeniem, jeśli powiem, że w Czerwonej królowej, jak na powieść młodzieżową przystało, pojawia się wątek miłosny. I to nie taki zwykły! Autorka postanowiła stworzyć w swojej powieści, powszechnie już stosowany, trójkąt miłosny. Bardzo dobrze to już znamy, prawda? W tym wypadku, nie do końca zrozumiałam zachowane głównej bohaterki, która na początku wyraźnie woli pierwszego adoratora, a już kilka dni później, jak gdyby nigdy nic, jednak zakochuje się w tym drugim. Cała ta sytuacja wydawała mi się bezsensowna i myślę, że autorka mogła po prostu odpuścić sobie trójkąt i zastosować zwykły wątek miłosny.

Pisząc tę recenzję niejednokrotnie zastanawiałam się, czy nie postawiłam Czerwonej królowej zbyt wysokiej poprzeczki, której nie udało jej się przeskoczyć, jednak myślę, że podeszłam do tej książki dosyć neutralnie. I chyba dzięki temu nie jestem aż tak bardzo zawiedziona. Debiutancka powieść Victorii Aveyard miała być ciekawa, wciągająca i zaskakująca, a tymczasem okazała się bardzo przewidywalna i na pewno nie wniosła do mojego życia niczego nowego, ani tym bardziej szczególnie nie zapadła mi w pamięć. Owszem, ma w sobie kilka plusów, ale zostały one zdominowane przez znacznie większą liczbę tych negatywnych aspektów. Dlatego jestem pewna, że tej powieści nie polecę nikomu, a także nie sięgnę po kontynuację.

ocena:

4/10 

Książka bierze udział w wyzwaniach:

Przeczytam tyle, ile mam wzrostu - (15,9/167 cm; +3,2 cm)

52 książki w 2016 roku - 6/52

Czytam Young Adult