Jandy Nelson "Oddam ci słońce"

autor: Jandy Nelson
tytuł: Oddam ci słońce
ilość stron: 374
wydawnictwo: Otwarte/Moondrive

Jude i Noah to bliźniaki. Wydawałoby się, że są tacy sami, a jednak nieco różni. Ona - pewna siebie buntowniczka, która uparcie próbuje zwrócić uwagę swojej matki. Zawsze energiczna, uwielbiająca otaczać się ludźmi nastolatka, która lubi ryzyko, a jednocześnie wierzy w przesądy. On jest jej zupełnym przeciwieństwem. Nieśmiały, skromny, samotny... Jego wielką miłością i nieodłączną częścią życia jest sztuka. Marzy o tym, aby zostać artystą. Kiedyś oboje byli nierozłączni, jednak wystarczyło kilka błędów, żeby przerwać tę więź. Czy, mimo rodzinnej tragedii, a także innych przeciwności losu, uda im się odbudować relacje?

Są takie książki, które bezpowrotnie zapadają w pamięć. O których myślimy jeszcze długo po odłożeniu na półkę. Książki, które potrafią wywołać w nas tak wiele różnych emocji, że czasami trudno jest je nazwać. Skłaniają do refleksji, nie pozwalają oderwać się od lektury chociażby na chwilę, wciągają bezpowrotnie. Czy Oddam ci słońce również należy do takich powieści?

"Kiedy spotykasz pokrewną duszę, to tak jakbyś wszedł do domu, w którym już kiedyś byłeś - rozpoznajesz meble, obrazy na ścianach, książki na półkach, zawartość szuflad: znalazłbyś tam drogę nawet po ciemku."

Jandy Nelson przedstawiła nam niesamowitą historię dwóch nastolatków, która jest opisana z punktu widzenia ich obu. To daje nam idealne spojrzenie na całą sytuację. Pozwala poznać ją z dwóch różnych stron, gdzie każda z nich ma nieco inne zdanie. Bardzo się cieszę, że autorka użyła w swojej powieści narracji pierwszoosobowej. Dzięki temu poznajemy najskrytsze myśli bohaterów, ich spojrzenie na świat oraz emocje jakie odczuwają, przy okazji przeżywając wszystko razem z nimi. Historia Jude i Noaha pochłonęła mnie bezgranicznie. Chciałam wracać do niej w każdej wolnej chwili, nieważne czy było to pięć minut, czy cała godzina, bo każda sekunda spędzona z tą książką była wyjątkowa.

"- Kocham Cię - mówię do niego, ale wychodzi mi: - Cześć.

- Ja też, strasznie - odpowiada, tylko brzmi to jak: - O, cześć, stary."

Autorka napisała tę powieść wręcz malowniczo. Jej styl jest lekki, a zarazem piękny w swojej prostocie. Tak płynnie posługuje się językiem, że każde napisane przez nią słowo, było przeze mnie wręcz pochłonięte i zapisane gdzieś głęboko w pamięci. Nadal jestem pod wrażeniem tego, jak dopracowaną i świetnie przemyślaną historię stworzyła. Nie ma w niej chaosu, niepotrzebnych scen czy dialogów. Każda mała rzecz wydaje się być na swoim miejscu, a odkrywając kolejne fakty, stopniowo łączymy je w jedną całość. 

"Czasem człowiekowi wydaje się, że coś wie, wie na pewno, a potem się okazuje, że nie wie nic."

Prawdopodobnie ta recenzja wyszła mi bardzo chaotycznie, ale jest tyle słów, które chciałabym powiedzieć o tej książce, lecz żadne z nich nie wydają się być odpowiednie. Sięgając po Oddam ci słońce nie spodziewałam się, że dostanę powieść wręcz przepełnioną tak różnymi emocjami. W niektórych momentach biła od niej radość, miłość, nadzieja, a w innych smutek, ból czy nienawiść. O tej książce nie da się zapomnieć od razu po odłożeniu jej na półkę. To własnie wtedy możemy przemyśleć wszystko jeszcze raz i złożyć wszystkie wątki w całość. Nawet długo potem trudno jest wyrzucić ją z pamięci. Jestem pewna, że wrócę do niej niejednokrotnie, aby na nowo przeżyć te wszystkie emocje wraz z bohaterami.

ocena:

10/10